Waar het begon

De liefde voor paarden zat er al van kleins af in” het is de slagzin van elke persoon die van paarden zijn hobby of beroep maakt. Ook ik ben een in het dozijn als het op deze uitspraak aankomt.

Als klein meisje werd ik wild van enthousiasme bij het zien van een paard en wilde ik niets liever dan elke zaterdag, in de manege iets verderop, mijn kont in het zadel plaatsen. Het bleef voor de jongere ik echter bij het bezoeken van de stallen, het aaien van de paarden en aan de zijlijn toekijken hoe mijn beste vriendin in de piste ronddraafde en galoppeerde. Zo heel af en toe, als we vroeg genoeg in de manege waren, mocht ik haar paard voorstappen. Met volle teugen kon ik genieten van die 10 minuten in het zadel.

Zelf toen, als jong meisje kon ik niet ontkennen dat iets knaagde bij het zien van deze prachtige dieren in hokjes van amper 3m op 3m. Het leek me altijd al vreemd, maar ik kon nooit de vinger leggen op wat er zo vreemd aanvoelde.

Mijn tijd in de manege sleet, en zo ook het vreemde gevoel. Op die jonge leeftijd kon je niet in vraagstellen wat je niet zag.

In 2014 werd ik mama en toen mijn zoontje op 4-jarige leeftijd vroeg om te mogen paardrijden ging ik opzoek naar een manege in de buurt. Het duurde niet lang of ik stond elke zaterdagvoormiddag aan de zijkant van de piste te kijken naar mijn zoontje. Een trip down memory Lane bracht ook terug een knagend gevoel met zich mee.

In 2019 raakte ik verzeild in een zware depressie. De ritjes naar de manege waren het enige lichtpuntje waardoor ik, impulsief als ik ben, besloot een eigen paard te kopen. Want zeg nu zelf, als een ritje naar de manege genoeg is om uit bed te komen, wat zou een eigen paard dan niet kunnen betekenen?

Zo gezegd, zo gedaan, onervaren, zonder enige kennis van paarden, met mijn beste vriendin (weliswaar wel een paardenkenner) aan mijn zij, ging ik op paardenjacht. Het eerste paard dat we bezochten was een springpaard met veel angsten, hij was onzeker, zag elk obstakel als meters hoog en zag elke vlieg als een doodsbedreiging. Je leest het al, een paard NIET bestemt voor een beginner. De volgende paarden waren allemaal droompaarden: lief, zachtaardig, rustig en OERSAAI.

Gevolg: Gigolo, het eerstgenoemde paard werd de volgende dag gekeurd, gekocht en de reden voor een tripje naar de spoedeisende hulp met 2 gebroken vingers.

Waarom Natural Horsemanship voor NaVallo

Gigolo, roepnaam Gigi, werd mijn leermeester. Zijn angsten en verleden zorgden voor een wantrouwen in mensen, hij was een kabouter in het lichaam van een reus en zag een olifant in elk stofje dat voorbijvloog.

Gezien mijn emotionele toestand en doordat ik geen ervaring had, was in de wei zitten en kijken hoe Gigolo graasde genoeg voor mij. Maar we deelden een angst, een onzekerheid en wantrouwen t.o.v. mensen en onszelf. Grappig genoeg was dat wantrouwen nu net wat ons met elkaar verbond.

Na verschillende pogingen in het klassieke trainen en de vele tegenslagen, ging ik online opzoek naar oplossingen, andere oefeningen en manieren. Zo kwam ik in aanraking met Luc Dedeene van Equus Sensus. Een simpel telefoontje en Luc kwam bij ons ter plaatse voor een kennismaking en een basisles. 60 min later was ik verkocht! Zijn manier van trainen had niet als basis om gedrag te veranderen, maar wel om het paard te leren begrijpen en visa versa.

Diezelfde dag nog las ik mij in over Natural Horsemanship en vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Het wrange gevoel dat ik steeds kreeg in de maneges, de rust die ik vond bij het zien van grazende paarden, de connectie in het wantrouwen,..

Inmiddels zijn we 3 jaar later en is Gigolo niet meer te herkennen, het angstige, onzekere en asociale paard leeft nu in rust samen met meer dan 20 andere paarden in een groep. Hij is nog steeds angstig maar leert dagelijks nieuwe risico’s nemen en waar hij vroeger de mens wantrouwde komt hij nu iedereen vrolijk begroeten.

Natural Horsemanship redde niet alleen mijn paard maar leerde ons beide om anders te denken, om te vertrouwen in onszelf en andere oplossingen te zoeken bij (spannende) situaties.

Daarom volgende ik in januari 2023 de eenjarige opleiding tot Natural Horsemanship instructeur bij Astrid Van der Ploeg, oprichtster van DressuurNatuurlijk.