“Soms zegt een wandeling meer dan duizend woorden.”

Wandelen met je paard als vorm van leiderschap is voor mij geen afwijking van het ‘normale’, maar net een keuze in verbinding. Een manier om samen te zijn, in plaats van iets op te leggen.

Vandaag gingen we samen op pad. Niet met mij op zijn rug, maar zij aan zij. En telkens weer merk ik het: de blikken, de fronsen, en af en toe een opmerking:
“Je moet daar op zitten, hè.”
Maar wie zegt dat dat altijd de bedoeling is?

Voelen in plaats van forceren

Een paard is fijngevoelig. Zo fijngevoelig dat hij een vlieg voelt landen, voelt bewegen op zijn lichaam. Stel je dan voor wat hij voelt als hij een mens draagt die vol spanning zit, met een hoofd dat nooit stilvalt. Rijden is geen vanzelfsprekendheid. Het is een uitnodiging – en tegelijk een enorme verantwoordelijkheid.

Want wat geef jij door via je zit, je adem, je intentie?
En ben je je daar bewust van?

Ons lichaam liegt niet.

Bij stress of innerlijke onrust spannen we onbewust onze schouders op, houden we onze adem in, verstrakken onze benen of knijpen met onze knieën. Zelfs als je het mentaal ‘onder controle’ hebt, verraadt je lichaam hoe je je écht voelt. En precies dat voelt je paard. Hij merkt het aan je ademhaling die stokt, aan de asymmetrie in je houding, aan een bekken dat blokkeert in plaats van meebeweegt.
Wat jij vasthoudt, moet hij compenseren. Wat jij onderdrukt, vangt hij op.

Een paard is voortdurend afgestemd op energie en lichaamstaal. Niet op woorden. En dus voelt hij niet alleen dat er spanning is, maar ook hoeveel – en hoe die zich uit in elke beweging, elke shift in je gewicht.

Daarom is rijden geen vanzelfsprekendheid. Het vraagt bewustzijn. Niet om perfect te zijn, maar wel om eerlijk te zijn. Om verantwoordelijkheid te nemen voor wat je meebrengt in het zadel – fysiek, emotioneel én energetisch.

Mijn reden om te stappen

Ik wandel niet naast hem omdat ik bang ben. Niet omdat hij onvoorspelbaar zou zijn, of omdat ik hem niet vertrouw. Integendeel. Juist omdat we elkaar zó goed aanvoelen, durft hij mij iets terug te geven wat ik zelf liever even negeer.

Hij merkte dat ik uit balans was, nog voordat ik het zelf echt wilde toegeven. En in plaats van het weg te duwen of te overstijgen door op te stappen, koos ik ervoor om te vertragen. Om het toe te laten. En te luisteren.

Soms is wandelen precies wat nodig is. Niet als uitvlucht, maar als bewuste keuze. Om even niet in actie te gaan, maar in contact te blijven. Met mezelf, met hem, met wat er speelt onder de oppervlakte.

We stappen naast elkaar. Niet omdat het niet anders kan, maar omdat het op dat moment het eerlijkst is. Voor mij. En voor hem.

“Hij draagt mij niet. Maar hij begeleidt me. En soms is dat precies wat ik nodig heb.”

Leiderschap begint vanbinnen

Natural horsemanship draait voor mij niet om trucjes of controle. Het gaat over communicatie. Over écht luisteren. Aanwezig zijn, met al wat er is, zonder iets te forceren.

Leiderschap is voor mij niet duwen, trekken of overtuigen. Het gaat over je plek innemen met zachtheid, met helderheid, met vertrouwen. En soms betekent dat ook: vertragen. Stilstaan. Even niets moeten.

Wandelen naast je paard als vorm van leiderschap vraagt iets anders. Iets diepers. Het vraagt om eerlijk naar binnen te kijken. Te voelen wat er werkelijk speelt — in jezelf én in de ander. Want als ik zelf niet gegrond ben, niet helder of rustig, hoe kan ik dan verwachten dat hij zich veilig voelt bij mij?

Een paard is een kuddedier én een vluchtdier. Zijn gevoel van veiligheid hangt samen met hoe hij de wereld ervaart via z’n zintuigen én via ons. Hij scant constant zijn omgeving – en dat omvat ook mij. Als mijn lichaam spanning vasthoudt, als mijn adem hoog zit, of als mijn aandacht versnippert, dan voelt hij dat. Zijn zenuwstelsel reageert op het mijne, vaak zonder dat ik daar bewust van ben.

Onze wandeling van vandaag was geen training. Het was een gesprek — zonder woorden.
Een stil samenzijn waarin elke stap een beetje meer ruimte bracht. Voor hem. Voor mij. Voor wat er gewoon mocht zijn.

Misschien rijden we morgen weer. Misschien niet.
Maar vandaag was dit precies wat nodig was. Niet minder. Misschien zelfs meer.

Reflectie voor jou als lezer

Natural horsemanship gaat niet over het aanleren van trucjes, het volgen van vaste methodes of het ‘in de hand’ hebben van een paard. Het overstijgt het klassieke idee van controle en dwang. Het is vooral een uitnodiging – een zachte, maar krachtige uitnodiging om anders te kijken. Om samen te werken in plaats van te commanderen. Om écht te luisteren, niet alleen met je oren, maar met je hele zijn. Om aanwezig te zijn in het moment, zonder oordeel of haast.

Het vraagt je om letterlijk en figuurlijk even naast je paard te gaan lopen, om te vertragen en stil te staan bij wat er werkelijk speelt. Om je af te vragen: Hoe gaat het écht met mij? En misschien nog belangrijker: wat voelt mijn paard aan? Wat vertel ik hem met mijn lichaam, mijn ademhaling, mijn energie – zonder ook maar één woord uit te spreken?

In die stilte, tussen die stappen, ligt misschien wel het echte werk. Daar, in die wederzijdse afstemming, schuilt het geschenk van vertrouwen en verbinding. Het is een manier van zijn die je uitdaagt om te groeien, te voelen en te veranderen – niet alleen als ruiter, maar als mens.

Daarom nodig ik je uit om eens te wandelen met je paard, te ademen en even niet te rijden. Durf jij die uitdaging aan? Durf je het tempo los te laten en te ervaren wat er ontstaat als je de leiding deelt, in vertrouwen en aandacht?

“Het is geen techniek die je beheerst, maar een ontmoeting die je beleeft.”

Tot slot: wat mijn paard me leert

Elke dag opnieuw houdt hij me een spiegel voor. Hij leert me voelen waar ik doorga, terwijl ik zou moeten vertragen. Hij helpt me herinneren dat leiderschap geen façade is, maar een innerlijke staat van zijn.

Die lessen neem ik mee, niet alleen in mijn omgang met paarden, maar ook in mijn rol als mama en in mijn werk als Office Manager. Ze helpen me bewuster te zijn, om meer aanwezig te zijn en om met zachtheid en kracht tegelijk te handelen. Het is een continu leerproces, waarin ik mezelf keer op keer uitdaag om trouw te blijven aan die waarden die me dierbaar zijn.

Wil je meer over mij weten? Neem een kijkje op de Over Ons pagina waar ik mijn verhaal en drijfveren verder deel.